Ramazan ayı gelince fetvalar havada uçuşmaya başlar. Yok efendim fazladan oruç tutuyoruz, yok efendim olmayan teravih namazını kıldırıyorlar, yok efendim çok sıcaklarda tutulmayabilir. Ramazan bitiyor kurban geliyor, yine fetva üstüne fetva. Yok efendim kurban yerine az bir miktar bağış yapsanız da olur, yok efendim büyükbaş kurbana 8 kişi ortak olsanız da olur.
Bayramlar geçiyor fetvalar bitmiyor ki. Diğer bir taraftan arkadaş veya aile ortamı da karışmaya başlıyor. “Sünnet kılmasanız da olur. Tesbihâta gerek yok. Akşama kadar iştesin/okuldasın bu sana sevab olarak yeter. Gel iki muhabbet edelim sonra namazını kılarsın. İbâdet gerekli aslında ama çok abartmamak lazım. Siz sürekli ne okuyorsunuz, okuyorsunuz da ne oluyor, dua edeceğiz de ne olacak…” gibi daha bir çok örnek verilebilir.
Bizleri ibâdetten uzaklaştıran veya daha az ibâdete sevk eden şeyler elbette nefsimizin çok hoşuna gidiyor. Nefis tembellik döşeğinden hiç çıkmak istemez ki. Bediüzzaman Said Nursi hazretleri bile nefsini dinlediğinde her gün beş vakit namazın nefsine zor geldiğini belirtiyor, Yirmi Birinci Söz’de. Neden ibâdetlerimizi azaltıyoruz? Tek açıklaması atâlet olmasa gerek, yoksa dünyevi bir menfaat sağladığını mı düşünüyoruz?
Ey nefis! Cehl-i mürekkep içinde, tembellik döşeğinde, gaflet uykusunda kendine dünyevi bir menfaat sağladığını düşünmene mukabil Bediüzzaman hazretleri bak ne diyor? İşârâtü’l-İ’câz kitabındaki Bakara Suresi’nin 21. ve 22. ayetlerinin tefsir edildiği bölümdeki Mukaddeme’de ibâdetin dünya saadetine vesile olduğunu izah eden beş vechi sunduktan sonra ibâdetin şahsi kemalata sebep olduğunu izah ediyor.
Bütün envâ ve âlemlere fihriste olarak yaratılan insanın:
O yüksek ruhunu inbisat ettiren ibâdettir. İstidatlarını inkişaf ettiren ibâdettir. Meyillerini temyiz ve tenzih ettiren ibâdettir. Emellerini tahakkuk ettiren ibâdettir. Fikirlerini tevsi’ ve intizam altına alan ibâdettir. Şeheviye ve gadabiye kuvvelerini had altına alan ibâdettir. Zahirî ve bâtınî uzuvlarını ve duygularını kirleten tabiat paslarını izale eden ibâdettir. İnsanı mukadder olan kemâlâtına yetiştiren ibâdettir. Abd ile Mâbud arasında en yüksek ve en lâtif olan nisbet ancak ibâdettir. Evet kemâlât-ı beşeriyenin en yükseği şu nisbet ve münasebettir.
Ne yani çokça ibâdet etmemizde dünyevi bir menfaat beklentimiz mi olacak demeden Bediüzzaman hazretleri hemen bir ihtar ekliyor.
İhtar: İbâdetin ruhu ihlâstır. İhlâs ise yapılan ibâdetin yalnız emredildiği için yapılmasıdır. Eğer başka bir hikmet ve bir faide ibâdete illet gösterilse o ibâdet bâtıldır. Faideler, hikmetler yalnız müreccih olabilirler. İllet olamazlar.
“Ey insanlar! Rabbinize ibâdet ediniz. Bakara 2/21” Kime, neden ibâdet edelim? Allah’a ibâdet edelim ve yalnız O’nun rızası için ibâdet edelim. Mesela nerden başlayabilirim? Resul-i Ekrem (ASM) “Namaz direğidir dinin” dediği gibi “Zekât kantarasıdır İslâm’ın” buyuruyor. Etrafınıza bir göz atın. Kış yaklaştıysa, okullar açıldıysa, fok balıkları çok yalnızsa, o fok balıkları gibi talebeler de yalnız kalmasın. Malı olan malıyla, parası olan parasıyla, ilmi olan ilmiyle, kuvveti olan kuvvetiyle zekâtta bulunsun. Etrafınızda çok mu talebe var ve seçim yapamıyor musunuz? O zaman verdiğiniz zekâtı sefahette değil, hacat-ı zaruriyesinde sarf edecek talebelere verin. Namazımız ile diktiğimiz din direğinin çevresine zekât ile İslâm kantarasını kurmalıyız.
Bel(li)ki yazıyı Bediüzzaman hazretlerinin uyarılarıyla bitirmek çok güzel olacak.
Müslümanların birbirine yardımları, ancak zekât köprüsü üzerinden geçmekle yapılır. Zira yardım vasıtası zekâttır. İnsanların heyet-i içtimaiyesinde intizam ve asayişi temin eden köprü zekâttır. Âlem-i beşerde hayat-ı içtimaiyenin hayatı muavenetten doğar. İnsanların terakkiyatına engel olan isyanlardan, ihtilâllerden, ihtilâflardan meydana gelen felâketlerin tiryakı, ilâcı muavenettir.
Evet zekâtın vücubu ile ribanın hurmetinde büyük bir hikmet, yüksek bir maslahat, geniş bir rahmet vardır.
- Hilal ile hilalin savaşı - 15 Mart 2019
- İslam’da veganlık - 23 Kasım 2017
- Nur Menzilleri (Batı-2017) - 11 Temmuz 2017