İdeallerimiz bizim için çok önemli değil mi?
Peki ya idealleri oturmamış biri olarak ben ne yapmalıyım?
Galiba önce kişiliğimi oturtmam gerekiyor.. Çünki idealler kişiliğin vesilesi ile ideal oluyor sanırım.. Peki kişilik dediğimiz şey nedir? İnsanı Rabbine götürmeyle görevli “ene”nin bir tezahürü mü?
Bir yazıda okumuştum, futbolcuların kişilikleri gol sevinçlerine yansıyormuş. Mesela C. Ronaldo’nun ellerini aşağıya sallayarak yaptığı hareket ne kadar kendinden emin olduğunu ve kendi kişiliğine ne kadar güven duyduğunu belirtiyormuş. Messi de ellerini yukarı kaldırarak Allah’a teslimiyetini anlatmak istiyormuş… Gelelim ilgimi çeken kısma… Yazıda bir çok futbolcuyu sıralarken en sonda ilginç bir isim var. Burak Yılmaz.. Listedeki herkesin “kendine has” bir sevinç hareketi varken Burak için kendine güveni yok, kişiliği tam oturmamış deniliyor. Sebep olarak ise herkesin sevinç hareketlerinden yapması belirtiliyor.
Buradan çıkardığım sonuç ideal, kişilik gibi durumların yaş veya kariyer ile doğrudan bir alakası yok… Neyi nasıl istediğine bağlı bir şey… Hedef meselesi biraz da..
Çocukluğumu hatırlıyorum da ilk olmak istediğim meslek pilot olmaktı. Bir sene sonra öğretmenim sorduğunda (Nerden geldi aklıma bilmiyorum ama muhtemelen dedemden dolayıdır.) imam olmak istediğimi söylemiştim. Daha sonra Risale-i Nur ile tanıştım sekizinci sınıfta… Ankara Gölbaşı’nda, Said abi vardı… Onun hizmetteki halini görünce Vakıf olmak istiyorum demiştim. 4 sene lise eğitimimden iki yıl sonra, daha 19 yaşında Risale-i Nur eğitim almaya karar vermiştim. Bir yıl Risale-i Nur’lar ile ciddiyetle meşgul olduktan sonra, kısa süre hizmet etmek fırsatını yakaladım.
Şu an Antalya’da baba mesleği olan pide işiyle uğraşıyorum. Aslında çok isteyerek yaptığım bir iş değil… Neyse ki Risale-i Nur talebesiyiz… Çünkü Risale-i Nur ile tanışmamış olsaydım, belki de şu an farklı ideallerin peşinden koşuyor olabilirdim. Ama ne yazık ki genç kardeşlerim size şöyle seslenmek istiyorum: “Elinizden geleni yapsanız da işin içine kaderî gizli bir el giriyor… Sadece cüz’i irademizi doğru kullanmalıyız o kadar…”
Çok güzel noktalara değinmişsin mehmet abi. Bir insanın yapması gereken ilk önce kişiliğini geliştirip hedef belirlemesidir kendine. Bu ise ne kadar erken olursa o kadar iyidir. Büyük zatlara baktığımızda daha küçük yaşlardan kendilerine hedefler koydukları ve bütün enerjilerini o noktada sarfettiklerini görürüz. Ayrıca o insanların kişilik olarak çok sağlam ve metin olduklarını da çok rahat gözlemleyebiliriz. Bu yüzden bizlere çok ama çok mühim vazifeler düşüyor. Çocuklarımızı en iyi şekilde yetiştirip büyüdüklerinde daha hala kişilik geliştirmek için uğraşmalarının ve bunun için boşa enerji harcamalarının önüne geçmeliyiz. Ayrıca bir çocuğa ne kadar erken yaşta hedef koyabilirsek o kadar iyi. Ancak hedefi sadece meslek olarak sınırlamamak lazım. Meslek seçimi her an değişebilir. Daha temel ve genel hedefler koymal lazım. Mesela üstadın hedeflerinden biri kuranın sönmez ve söndürülemez bir hakikat olduğunu bütün dünyaya duyurmaktı. Onun öncesinde de ilim öğrenmek gibi bir hedefi vardı ve bu hedefi bütün hayatı boyunca ona dinamizm ve büyük bir öğrenme kapasitesi kazandırdı.
Ayrıca kişiliğin eneyle olan bağlantısı da çok ama çok mühim bir nokta. Kişilik gelişimine psikolojideki benlik gelişimi veya self actualization da diyebiliriz. Üstad her zaman enemizi terketmemiz gerektiğini söylüyor. O zaman benlik gelişimi veya kişilik gelişimi yanlış mı? Hayır hatta tam tersi çok önemli. Çünkü bir insanın enesini terketmesi için bir eneye sahip olması gerekiyor. Ene gelişimini tamamlamamış bir insanın enesini terketmesi diye bir şey söz konusu değildir. Bizim yapmamız gereken ise çocuklarımızın benlik gelişimlerini tamamlamaları için elimizden geleni yapmalıyız ve ayrıca onlara benliklerini yani enelerini nasıl terkedeceklerini de öğretmeliyiz.
Yazında çok önemli noktalara değinmişsin. Allah razı olsun, eline emeğine sağlık…