Biz öyle bir hakikate hayatımızı vakfetmişiz ki güneşten daha parlak ve cennet gibi güzel ve saadet-i ebediye gibi şirindir.
BAZI KİTAPLAR okunduğu ilk sayfalardan itibaren kendisi hakkında bir şeyler yazmak konusunda okuyucuyu teşvik eder, kendine çağırır, zora sokar. Bu
SOSYAL MEDYANIN hayatımıza girmesiyle birlikte, yaşanan çeşitli hadiselere dair yorumda bulunmak ve bunları paylaşmak daha kolay, belki de daha cazip
ÜSLUP TERCİHİ mi yoksa uyarlama mı demeliyiz? Bir yazarın bir eserinin iki farklı versiyonu üzerinden siyer, sahabe hayatı gibi tevatüre
YILLAR ÖNCE Avrupa’nın muhtelif ülkelerinden Nur talebelerinin iştirak ettiği bir etkinliğe katılmıştım. Amaç kaynaşmak, tanışmak ve farklı hizmet tecrübelerini dinleyip
YOUTUBE, FACEBOOK VE TWİTTER gibi sosyal mecraların klasik kullanımının en büyük amacı dikkat çekmektir. Bu dalgaya kapılınca daha fazla takipçi,
YENİ ZELANDA’da olan durum herkesin malumu. Elli insan Türk oldukları (Müslüman) için şehit edildi. İçlerindeki kini hem görsel hem de
BAŞLIK KULAĞIMIZIN ALIŞTIĞINDAN biraz farklı gelmiş olabilir. Biz hep “Haç ile hilalin savaşı” diye duymaya alıştık. Aslında şimdi de Yeni
Ey kendini insan bilen insan. Kendini oku! Yoksa hayvan ve câmid hükmünde insan olmak ihtimali var. İLK GENÇLİK YILLARIMDA Risaleleri
BATI MEDENİYETİNİN BİZLERİ ne kadar etkisi altına aldığı bir sır değil. Belki yazının başlığı bile bu etki altında yazıldı. Burada
BİR DÜŞÜNELİM ÖNCE, düşünebilirsek tabii… “Acaba en son ne zaman kendimle baş başa kaldım?” Ya da hiç kaldım mı şu
