Biz öyle bir hakikate hayatımızı vakfetmişiz ki güneşten daha parlak ve cennet gibi güzel ve saadet-i ebediye gibi şirindir.
EMANET KONUSU yalnız emanet olarak alınırsa insanın kendi vücudu, hayatı, vücuduna ve hayatına lazım olan istidat ve cihazatı ve o
BEDİÜZZAMAN İNSANDAKİ ENENİN vazifesini anlatırken “Sâni-i Hakim, insanın eline emanet olarak Rububiyetinin sıfat ve şuûnâtı hakikatlerini gösterecek, tanıttıracak, işârat ve
EMANETİN LÜGAT MANASI, geri almak üzere bırakılan şey, bir eşyanın belli bir süre için bırakıldığı güvenli yer, saklanıp korunmak üzere
Ahiret pazarının kurulduğu Ramazan-ı Şerif ile bir nebze nefes alsak da, gerçek ihtiyaçlar (hacat-ı zaruriye) ile sahte ihtiyaçların (hacat-ı gayr-i
Gökler korktu… “Emanet” arz edilince gökler, yer ve dağlar korktular (eşfekne minha, Ahzab 33:72). İnsan ise korkmadı… Fıtratı, emanet-i kübranın
Neler aldığımı bilmeden verdim. Hani emanetti ya elimdekiler, ellerimle tutarak vermek, emanetle başka bir emaneti teslim etmek çok garipçeydi. Hani
Dokuzuncu Söz’de yer alan “borç ve zimmet olan farz namaz” ifadesi beni epey düşündürdü. Bu cümle üzerindeki sığ tefekkürümü derinleştirme
Fâtır-ı Hakîm “yokluk” karanlıklarına “varlık” aydınlığı bahşederken bunu gelişigüzel bir surette irade etmemişti… Şu şehâdet alemindeki varlık mertebelerinin en alt
Hazret-i Ali (RA) namaza duracağı vakit benzi sararır ve vücudu titrerdi: “Ne oluyorsun Ya Emire’l Mü’minin?” diye sorduklarında: “Allah’ın yerlere, dağlara
Cenab-ı Hak “insan gibi büyük bir fıtratta, hilafet-i kübra gibi bir rütbede, emanet-i kübra gibi büyük vazifesi olan” beşeri, “şecere-i
