Derin bir nefes çekip adımınızı dışarı atıveriyorsunuz. Evlerin bir ipe dizilmiş tesbih taneleri gibi düzenli, tertipli ve müstakil; geniş ve cetvel ile çizilmiş gibi numaralandırılan caddelerin her iki tarafına serpiştirildiğine şahit oluyorsunuz. Ardından kendinizi birden Beyaz Saray, nam-ı değer White…
… Ne kadar hoş söylemiş bir bilsen… Bu şehir Diyarbekir! Zemini kayalıktır, iklimi serttir. İnsanları cesurdur, merttir, erkektir. Kötü tanıtmış, o da felektir. Feleğin çarkını bozanlardanız… Rahmetli Diyarbekir’li şair Ihsan Fikret BİÇİCİ’ye ait olan bu dizeler şehrin anatomisi, fizyolojisi, ruhunu…
Doksanlı yılların yoğun “televole kültürü” son yıllarda tahtını televizyon dizilerine bırakıverdi. Hemen hemen her televizyon kanalında “pembe dizi” diye adlandırabileceğimiz bir veya birden fazla yapım var. Sanki her biri aynı fabrikanın ürünü, aynı kalemin eseri, aynı sanatçının sanatı. Tabi ben…
Gündelik siyasi manevralara karşı yazılan taraflı senaryolar, atışmalar, köşe yazıları ve bunların akıl almaz halde radikalleşen destekçileri, şakşakçıları. Bir kumpas gibi sanki. Puslu bir vadi. Bir yap-bozun en kritik parçası gibi sözde düşünce paçavraları. Günümüz tam bir muamma. Bilinmezliklerle dolu.…
Nasip etmeyince Mevla ne eylesin bu derbeder, acizane, fakirine kul… Heyhat! Benim, senin ve onun haline, ahvaline, vaziyetine ve ızdırabına! Nefret etmişiz, nefreti sevip koynumuzda beslemişiz özenle, üzerine titreyerek… Nedir bu öfke, kime bu nefret? Ey Adem’in torunları, birbirinize karşı …
İnsan denen eşsiz ve paha biçilemez varlığın derinliklerine doğru başlayan emsalsiz bir yolculuk. Kişinin kendini şahsiyetini, özünü, benliğini ve ruhunu keşfettiği on beşli yaşlarda başladı her şey. Zamanın nasıl tükendiği daha keşfedilmeden kişinin kendi tarafından, tanımadığı yepyeni durumlar türeyiverdi birdenbire…