İşte şu iklim, işte şu mevsim, işte şu ay, işte şu okunan ezanlar, işte şu karlı meşher… Anlatılabilir mi sahiden? Tasvir edilebilir mi hakikaten? En ince ayrıntısını söyleyebilir mi diller? Bir fotoğrafla karelenebilir, bir çerçeveye sığdırılabilir mi şu haller? Bir…
Harfler, kelimeler, cümleler bize neler ifade ederler. Noktalar, virgüller, soru işaretleri bizim niye nefesimizi keserler. Hepsinde bir şeyler mi gizli yoksa? Ya da hepsinin bir eksiği mi var? Biri topal, biri kör, birinin dili lâl mi olmuş? Ne diyorlar bize?…
Biz bilirdik ki dört mevsim var. Biz bilirdik ki gökkuşağının yedi rengi var. Bir bilirdik ki kurulan dünya pazarı var. Şimdi hep bilirdik dedik ama ben bilmem zikrini çekmeyi unuttuk. Bizim hiçbir şey bilmediğimizi, yalnız Alim olanın Rabbimiz olduğunu unuttuk.…
Aziz Üstadım; Ben sana 56 yıl sonrasından yazan yirmili yaşlarda bir gencim. Zifiri karanlıklardan, gafletli gecelerden, günah dolu günlerden yazıyorum. Yazmaya niyet ettim çok şükür sükuttaki kelimelerim kâğıda dökülerek fiiliyata geçti. Her geçen gün zatına hayran olduğum aziz Üstadım, kalem…
“Hey çocuk” diye bağırırken bir yabancı, tüm nefesinin kesildiğini hissettiği andı belki de. Elinde helal yoldan alınmamış bir ekmek, yüzü kıpkırmızı utanç duygusu bedenini sarmış, dizlerinde şiddetli bir titreme, kalbinin ritminde sürat vardı. Arkasını döndü ve sinema perdesi gibi hayatı…
Günlerden Pazardı. Ben yine yollara düşmüştüm. İnsan zaten bu dünyada garip bir yolcu değil miydi? Yolculuk içinde yolculuk yapıyordum yine anlayacağınız. Yolculuk, insanın zihnine hiç gelmeyecek şeyleri getirir, hatta hayaller kurdurur. Bazen dünyayı bile biz kurtarırız. Hele bir de radyo…