Beşinci yıl: yazarlarının bakışıyla Vukufiyet
MATERYALİST BİR ASIR tarafından zihni maddede boğulmak üzereyken Risale-i Nur’un mânâ âlemine girmek nasip olan her şahıs, dünya tasavvurunda esaslı bir paradigmatik kırılma yaşar. Artık o insan nazarında mevcudat ve hadisat bambaşka ve yepyeni bir boyut kazanmıştır. Vukûfiyet’e hayat veren şey de böyle bir bahtiyarlığa ermiş gençlerin iç dünyalarında yaşadıkları bu esaslı dönüşümleri kaleme dökme çabaları. Vukûfiyet’in bir önemli özelliği de ifrat ve tefrite düşmeden … Okumaya devam et Beşinci yıl: yazarlarının bakışıyla Vukufiyet
İnsan suretine bürünmüş insi bir melek
HER ANI BERABER geçirmeye alışınca yokluğunun daha da battığını hissettiğimiz, Beraberken varlığı normal gelen, ayrılınca güneşin üstüne parladığı bir elmas olduğunu fark ettiğimiz, Kimi zaman en çok kızabildiğimiz, darıldığımız; belki de en çok tartıştığımız ancak günün sonunda hep en çok özlediğimiz, en çok sevdiğimiz, Kendi kişiliğimizi, karakterimizi savunurken, beğenirken; o kişiliği, şu anki beni oluşturan hamuru yoğuran elini gördüğümüz, İlkokula, ortaokula, liseye, üniversiteye bizi hazırlayan; … Okumaya devam et İnsan suretine bürünmüş insi bir melek
Kendi olmak
İNSANI DİĞER VARLIKLARDAN ayıran en önemli vasıflarından birisi konuşmasıdır. Düşünce tarihi içerisinde insan “hayvan-ı natık” olarak tarif edilmiştir. Ancak konuşmanın tek bir çeşidi olmadığından her mevcud kendi hâl diliyle konuşmaktadır, dinleyip anlayabilene. Hâl diliyle konuşan varlıkların fıtratlarıyla konuştuklarını ve fıtratın yalan söylemediğini düşündüğümüzde en güvenilir konuşmanın hâl ile yapılan olduğu ortaya çıkmaktadır. İnsan ise hâl dilinin yanında kâl dilini de kullanmaktadır. Tam bu noktada insanın … Okumaya devam et Kendi olmak
Bağlanmayacaksın
GÖZYAŞI akıtacak, ağlayacaksın Yine de kalben bağlanmayacaksın Eşyası adem, sevdası adem Fenaya gidene bağlanmayacaksın Bin hakikat dersi alsan da gönlüm Yine cemal görüp tutuldu dilin Vakti kıblesi şaştı namazın Gönlünde yer verip bağlanmayacaksın. Bin esefle geri döner üzüm Vurduğu tokatlara doymadı yüzüm Gönül pınarım akıtır hüzün Bekasız masivaya bağlanmayacaksın. Bak sırtını döndü gidiyor, Bu dünya aldatmaca, oyundur, diyor Hevesler kursağına bir bir diziliyor Sevgiliye kalben … Okumaya devam et Bağlanmayacaksın
Kendiyle baş başa kalabilmek
BİR DÜŞÜNELİM ÖNCE, düşünebilirsek tabii… “Acaba en son ne zaman kendimle baş başa kaldım?” Ya da hiç kaldım mı şu zamana kadar? Doğduğumdan beri etrafım beni kendimle baş başa bırakmayacak bir sürü eşya yığınıyla mı doldurulmuş? “Bir işten yorulunca diğerine koyul” hadisini sanki televizyondan yorulunca bilgisayara, oradan telefona diye anlamış gibiyiz. Bir dakika bile durup düşünmeye tahammülümüz yok. Sanki düşünürsek öleceğiz. Bizi bu hale bu … Okumaya devam et Kendiyle baş başa kalabilmek
“Mübarek ihtiyarlar” üzerine
KALP KIRMANIN İYİSİ olmaz ama en kötüsünü sorarsanız, bu bana göre bir ihtiyarın kalbini kırmaktır. Dünya ile olan bağları birer birer kopmuş, emsallerinin çoğu kabrin öbür tarafına geçmiş, hayatında nice zorluklardan geçmiş, ölüme yaklaşmış bir insanın kalbini kırmak tahammülü zor bir mesele benim için. Ruhen ve bedenen zaten zayıflamış o insanları sırf nefsin hatırı için incitmeye nasıl tahammül edilsin ki? Peki kalbe bu kadar ağır … Okumaya devam et “Mübarek ihtiyarlar” üzerine
